بررسی اثر انواع باندینگ بر استحکام برشی کامپوزیت به مینا

سابقه و هدف: هدف از انجام این تحقیق، مقایسه استحکام باند برشی کامپوزیت به مینا با استفاده از باند مینایی، سیستمهای چسبنده یک مرحله‌ای، دو مرحله‌ای و بدون باندینگ می‌باشد.مواد و روشها: در این تحقیق پنج نوع رزین چسبنده شامل باند مینایی Southern Dental Industries (SDI)،ETCH & PRIME 3.0 یک مرحله‌ای EXCITE SINGLE BOND, PRIME & BOND, (دو مرحله‌ای) و یک گروه بدون باند مورد ارزیابی قرار گرفتند. 60 دندان پرمولر انسانی به طور تصادفی به شش گروه 10 تایی تقسیم شدند. سطوح باکالی کلیه دندانها توسط دیسک الماسی بدون اکسپوز شدن عاج صاف گردید. در تمامی گروهها به جز گروه ETCH & PRIME 3.0، دندانها توسط اسید فسفریک 37% به مدت 15 ثانیه اچ شده، توسط پوآر آب و هوا به مدت 10 ثانیه شسته شدند. سپس از هر سیستم باندینگ طبق دستور کارخانه استفاده شد. کامپوزیت رزین Heliomolar توسط قالب پلاستیکی به قطر 8/3 میلی متر و ارتفاع 2 میلی متر روی سطوحی که قبلا باند زده شده بود، قرار داده شد. استوانه کامپوزیتی از چهار جهت و از هر جهت به مدت 40 ثانیه با دستگاه نور داده شد. نمونه‌ها به مدت یک هفته در درجه حرارت اتاق، داخل آب نگهداری شدند. در نهایت استحکام برشی باند هر نمونه توسط دستگاه universal testing machine (3710_016) Instron اندازه گیری شد. نتایج توسط آزمونهای ANOVA یک طرفه و TUKEY آنالیز شدند.یافته‌ها: میانگین استحکام برشی باند در محدوده 8.17±1.97 مگاپاسکال برای گروه بدون باند، تا 99/4±22/19 مگاباسکال برای باند مینایی SDI بود. میانگین استحکام باند برشی گروه بدون باندینگ به میزان قابل توجهی از بقیه گروهها کمتر بود. میانگین استحکام برشی باند مینایی SDI تفاوت قابل ملاحظه‌ای با میانگین استحکام باند برشی prime & bond نشان می‌داد، ولی اختلاف سایر گروه ها با هم و همچنین با باند مینایی SDI از لحاظ آماری معنی‌دار نبود.نتیجه‌گیری: استحکام باند مینایی بیشتر از سایر مواد باندینگ می‌باشد. عدم استفاده از باندینگ به میزان قابل توجهی استحکام باند را کاهش می‌دهد. استحکام باند مواد چسبنده یک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای تفاوت معنی‌داری را نشان نمی‌دهد.